خاطرات سرهنگ پاسدار علی سهی ازسردار رشیداسلام شهید علیرضا عربی (خاطره اول)

انسان وارسته و روح بلندی داشت ،  البته صحبت کردن از ایشان بسیار سخت است ، شاید به ظاهر  کسی که اولین بار با  شهید روبرو می شد ، در ذهنش اینطور تداعی میکرد،   تاخدای ناکرده انسان خشن الوصفی است ،  ولی با یک بار مصافحه و نشست و برخاست  با نامبرده ،  نتیجه عکس می گرفتی ؛  چون  انسانی رئوف و صبحت ها یش بسیار دلنشین  بود ، وی  کسی نبود جز “سردار علیرضا عربی”  و یا به اصطلاح  معروف همان  “ ابوفاضل “ ،  لذا هنگامیکه بنده با یکی از همراهان مقام معظّم رهبری (مدظله العالی ) از ایشان  صحبت به میان آوردم ، وی گفت حضرت آقا ایشان را کاملاً می شناخت. خدا رحمتش کند و بر درجاتش بیفزاید .

خاطره گفتن از شهید و شهیدان کار بسیار سخت و سنگین است ؛ چون شهید را نمی توان در یک بعُد و یک زاویه آنهم  بوسیله بصیرت مادی تجسم کرد ، بلکه باید  با ژرف نگری معنوی و مطالعه عمیق   بصیرت درونی و ماوراء از انسان  مادی به حافظه ذهن آورد و از زوایای مختلف مورد مطالعه قرارداد که متاسفانه ما انسان های آغشته به گناه از آن محروم هستیم . ولی شاید همین بصیرت مادی و قلم زنی ظاهر  تحفه ای باشد  برای آیندگان و جوانان پاک و بی آلایش که بتوانند با نگاه معنوی خود  زوایای پنهان و آشکار شهید را از این قلم شکسته به  زبان آورد،  تا قطره ای از دریای بیکران ایشان بهره لازم را ببرند . خب،  بنده یکی، چند خاطره که خود با این شهید درارتباط بوده و روح بلند او را دیده و از زبان شیرین او  شنیده، و یکی هم توسط دوستم با واسطه گفت و شنود شده ،  آن را به حافظه ذهن آورده و مکتوب نمودم . انشاءالله که خود این شهید ما را مورد لطف و  عنایت خود قرار ، وشفاهت ما را در  آخرت بنماید .  (انشاء الله )  با تشکر       سرهنگ پاسدار  علی سهی

خاطره اول :

بنده با سردار عربی از خردادماه سال ۱۳۶۰  هنگامیکه در سپاه فردوس بعنوان بسیجی برای جبهه در حال آموزش بودم  نسبتاً آشنا شدم .  موضوع از اینجا شروع شد که بنده در نیمه دوم سال ۱۳۶۲ اوایل  شروع بکار در سپاه پاسداران ، موقتاً بعنوان مسئول تسلیحات سپاه فردوس انجام وظیفه می نمودم و چون کار ما بشکلی بود که می بایست شبانه روزی در خدمت باشم،  لذا کلید درب زندان سپاه هم در یک مقطع کوتاه در دست اینجانب بود  و تعدادی از زندانیان هم با جرایم  مختلف در آنجا نگهداری می شد ند. شهید عربی هم مسئولیت  احداث پادگان (  قدس ) که در شرق شهرستان فردوس بنا می شد برعهده داشت؛ کار ایشان به این صورت بود که علاوه بر مدیریت و نظارت بر اجرای طرح جامع این پادگان ، و به جهت اینکه از توان خود بصورت بالقوه  استفاده نماید و نیروی دیگری در این کار مشغول نکند ، و از سوی حفظ بیت المال  شود ، هر روز صبح ، همه زندانیان  که بعنوان بند آزاد ، زندانی بودند را جمع و جهت کار در این پادگان سوار خودرو ، و به آنجا می برد . کما اینکه وظیفه این سردار بزرگ نبود .

(  البته مزایا و حقوق هم برای آنها در نظر گرفته بودند ، تا کمکی به خانواده هایشان بشود )  باید بگویم   ایشان با آنها بسیار برخورد ملایم ، لطیف و برادرگونه ای داشت ، بطوریکه  کوچکترین بی احترامی را به آنها روا نمی داشت ، بلکه همیشه توصیه به من و دوستان که به نوعی با آنها در تماس  بودند  می کرد :  «« قریب به مضمون »»  که علی __ ( با اسم کوچک بنده را صدا می زد ) __  راضی نیستم با این بنده خداها کوچکترین بی احترامی بکنی ، آنها در دست ما گرفتار  هستند حالا یا از روی عمد یا ضعف مالی و یا ….. یک خطایی مرتکب شده اند ،  باید با اینها کاملاً مدارا کرد ، و وقتی اینها را بر زبان می راند احساس می کردم اشک دور چشم هایش حلقه می زند و می گفت: تا می توانی دربین آنها باش ، اگر وسایل و یا به اصطلاح امروز « دسر و یا چیزی دیگر »  می دهند برایشان  تهیه کن،  و باید عرض کنم  اکثر شبها را تا پاسی از شب ، وقت خود را با آنها در زندان می گذراند . که  همین امر باعث شده بود با وجود  زن و فرزند  ، بیشتر اوقات خود را شب ها در سپاه می گذراند و بیشتر وقت هم پیش همین بازداشتی ها و زندانی ها سپری  می کرد ،  بطوریکه گاها ً شب ها  با آنها چایی و به قول معروف شب نشینی داشت و در حین اینکه گفت و مگو و درددل شان را می شنید،  آنها را در لابه لای کلمات و محاورات خود نصحیت   می کرد . به ما هم       می گفت،  شب ها  برای آنها فیلم  نمایش بده ،  بخصوص فیلم توبه نصوح که آن موقع در همه جا رایج بود تا حوصله شان سر نرود،  و گاهی که می شنید بعضی از دوستان همکار به دلایل کاری و….. ، برخورد تندی با این زندانیان داشته اند ، بسیار ناراحت و برآشفته می شد ، بشکلی که  به آنها بانگ می زد ،  شما با کسی که در دست ما زندانی است  چرا این برخورد را می کنی!!  یعنی باید گفت بسیار قلب رئوف و مهربانی داشت . و سعی می کرد ، تا جایی که امکان دارد برای بعضی از زندانیان که به انحاء مختلف نمی توانستند مرخصی بگیرند از مراجع قضایی و یا مسئولین مربوط مرخصی گرفته و پنج شنبه ، جمعه ها را به یک شکلی رها ، تا در کنار زن و بچه خوش بگذارنند. این یک گوشه از منش و سیره آن شهید بزرگوار بود . و باید عرض کنم از آن طرف هم زندانیان تمام وجوش آقا عیلرضا بود و هنگامیکه حضور نداشت و یا جبهه می رفت عزا می گرفتند .  …….. ادامه دارد….