چه نیمه شعبانی!

 

درد دل مولا را بشنو

 

  عزیز دل پدر!  

فرزند محبوبم!  

 

گیسوانی که کشیده شد, رمق از من گرفت؛

اما گیسوانی که بر باد رفت, از غصه آبم کرد.

رخساره ی زنانتان که رنگ زینت گرفت

و رنگ عفت باخت،

غیرتم راه نفس برمن بست

و رنگ دنیا برایم تیره شد.

غیرت مردانتان محو شد

و مولایتان سرافکنده در مقابل مردم.

حرام خورتان کردند تا غصه مرا نخورید

و دیگر منتظر آمدن من نباشید.

آوازهایی را مهمان خانه تان کردند

که من مهمانتان نشوم.

انسانیت شما که آب رفت،

ایمتنتان که رنگ باخت،

برکت از خانه هاتان که رخت بست،

غربتی را حس کردم که اگر نبود

مناجات های شبا نه ام با حضرت دوست

و اگر نبود ضجّه های روزانه ام در مصیبت حسین (علیه السلام)،…

بماند. بگذار و بگذر.

 

چه بلایی بر سرتان آمده؟

نیایش که مهمان سالانه تان شده،

فقط در شب های قدر،

یاد من که استثنای زندگی تان شده،

فقط نیمه شعبان.

چه نیمه شعبانی! هیچ نمی گویم که خود می دانی.

 

 

بشکفت به شوق و شعف و زمزمه امشب

گل از گل لبخند بنی فاطمه امشب

مرغان بهشتی شده آواره مهدی 

گردند به دور و بر مهدی